1999’da asrın felaketini yaşayan depremzedelerin acıları çeyrek asır sonra da yürekleri dağlamaya devam ediyor. Eşiyle ayrıldıktan sonra Yalova’ya yerleşen, 16 gün sonra ise 7 çocuğuyla zelzelesi yaşayan Tijan Küçük o anları anlatırken gözyaşlarına boğuldu. Her 17 Ağustos’ta acılarının daha da büyüdüğünü lisana getiren Küçük, zelzelede kaybettiği 10 yaşındaki kızının tek hayali olduğunu söyleyerek “Ben hiç şort giydirmezdim ona, daima bir şort giymek isterdi. Ölmeden bir hafta evvel ona şort almıştım. O şortla da öldü” dedi. Küçük’ün “8 aylık kızım da arkamdaydı. Zelzeleye ona gerim dönükken yakalandım. Sırtıma tekme cet ata son nefesini verdi” tabirleri ise kahretti.
Merkez üssü Kocaeli’nin Gölcük ilçesi olan 17 Ağustos 1999 Marmara Sarsıntısı, Kocaeli, Sakarya, İstanbul, Düzce ve Yalova’da yıkıma neden oldu. Zelzelede 17 bin 480 kişi hayatını kaybetti, 43 bin 953 kişi yaralandı.
Meydana gelen hasarın izleri yıllar içinde silinse de acısı yüreklerde daima taze kaldı. 7.6 büyüklüğündeki zelzelenin yıkıma yol açtığı Yalova’da, en ağır kaybın yaşandığı bölge Hacı Mehmet Ovası oldu. Sarsıntıdan sonra ismi ‘Ölüm Ovası’ olarak anıldı.
Kentte hayatını kaybeden 2 bin 504 kişinin ortasında Tijan Küçük’ün 4 çocuğu da vardı. Küçük, zelzelede 7 çocuğuyla enkaz altında kaldı. Tijan Küçük 12 saat, Mehmet (18), Kadir (7) ile İrem (4) de 17 saat sonra enkaz altından çıkarıldı. Küçük’ün 4 çocuğu Kerem (15), Fazilet (14), Çiğdem (10) ile şimdi 8 aylık olan Sinem’in ise 6 gün sonra cansız vücutlarına ulaşıldı. Tijan Küçük, 8’inci çocuğuna gebe olduğunu ise enkazdan çıkarıldıktan sonra hastanede öğrendi.
Eşinden ayrıldıktan sonra zelzeleden 16 gün evvel 1 Ağustos günü Bursa’nın Gemlik ilçesinden Yalova’ya, 5 katlı bir binanın 1’inci katına taşındığını belirten Tijen Küçük, sarsıntıya uykuda yakalandıklarını söyledi. Küçük şöyle konuştu:
“Hacı Mehmet Ovası’ndaki Dağkent Sitesi, sarsıntıda birinci yıkılan bina. Sarsıntı 45 saniye sürmüş. 3’üncü, 4’üncü saniyelerde görenlerin anlattığına nazaran birinci yerle bir olan, büsbütün kat kat çöken bizim bina. 68 kişi vefat etti, 4’ü benim yavrularımdı. 64 kişi de komşulardan vefat eden oldu. Hayatımın en büyük vicdan azabı aslında 1 Ağustos’ta Gemlik Kumla’dan, Yalova Hacı Mehmet Ovası Dağkent Sitesi’ne taşınmak. 17 Ağustos gecesi de ne olduğumuzu anlamadan zelzeleye yakalandık. Tek hatırladığım merhum büyük oğlumun bir tek ‘anne’ diye bağırması. Yanımda yatıyordu. 8 aylık kızım da arkamdaydı. Sarsıntıya ona ardım dönükken yakalandım. Sırtıma tekme cet ata son nefesini verdi. Öğlenden sonra beni enkazdan çıkardılar. Lakin çocuklarımdan haber yoktu. Onların yaşadığını, hastanede olduğunu söylediler lakin hepsi vefat etmiş, yaşamıyorlardı. Sonra tek tek, en son merhum Erdem’imi 6’ncı gün çıkardılar. Onun da zati ölüsünü bile göremedik, göstermediler. Çok hasar almış, çok darbe almış. O denli defnettik. 4’ü de yan yana yatıyor. Bitmeyen bir acı, hiç tükenmeyen. Unutabilen varsa helal olsun, biz unutamadık. Ölene kadar da unutamayacağız.”
Küçük, o gece yaşadıklarını şu sözlerle anlattı: “Deprem olduğunu anlamadım. Merhum büyük oğlum bir yükle birlikte ‘anne’ dedi. Küçük kızım, oğlumla ikimizin ortasında yatıyordu. Ağabeyi severken uyuyakalmışız. Küçük kızım baya baya, insan sesleri yayılana kadar çığlık çığlığa ağladı. Acıkmıştı galiba. Birkaç gün sonra soğuk hava deposunda buldum onun ölüsünü. Sırtıma tekme atarken bükülü kalmış, o denli de vefat etmiş. Sonra öbür merhum büyük kızımı buldum. O da simsiyah kömür üzereydi. Merhum büyük oğlumun kafatası yoktu. O da kömür üzereydi. Küçük oğlumu esasen hiç görmedim, göstermediler. Ceset torbasından da hiç çıkarmadılar. Oğlumun baya uzunluğu posu vardı lakin ceset torbası küçücük bir şeydi. Bize hiç göstermediler. Çok uğraş ettik ancak Erdem’imi göremedik.
Yani bu türlü acı bir hayat. Düştüğü yeri yakıyor. Gerisi boş, mazeret. Acı daima taze, hiç eksilmiyor. Torunlarım oldu fakat ne olursa olsun hiçbiri gidenin yerini tutmuyor. Anılarını yok etmiyor. Her vakit benimle yaşıyor. Ben sabah kalktığımda fotoğrafta onların yüzünü gördüğüm vakit sanıyorum ki konutun içindeler. O hayallerle avunuyorum. Vakit dolduruyorum dünyada.”
Tijan Küçük, 3 torununa hayatını kaybeden çocuklarının ismini verdiğini söyleyerek şöyle dedi: “8 çocuk annesiyim 4’ü hayatta, 4’ü öbür tarafta. Torunlarıma koyuyorum onların isimlerini. 3 torunum merhum Çiğdem halasının, Sinem halasının, Fazilet amcasının isimlerini taşıyorlar, onlar da benim bir avuntum. Ben artık bayramları, özel günleri memnunlukla beklemiyorum. Yalnızca 17 Ağustos’u bekliyorum. Zira benim düğünüm, bayramım, cenazem, her şeyim 17 Ağustos.