Sivas’ta yaşayan 4 çocuk sahibi 40 yaşındaki Mevlüde Kelleci, hayatını otizmli ve bedensel engelli 3 çocuğuna adadı. Kelleci, yaşama bağlılığı ve fedakarlığıyla herkesin takdirini topluyor.
Sivas’ın Mehmet Paşa Mahallesi’nde yaşayan Mevlüde Kelleci, tüm zamanının otizmli ve tıpkı vakitte bedensel engelli olan çocukları Melih (13) ile 4 yaşındaki ikiz kızları Ceren ve Ceylin ile geçiriyor. Çocuklarına gözü üzere bakan Kelleci, fedakarlığıyla etrafından takdir görüyor.
“ONLAR BENİM GÖZ BEBEĞİM”
Çocuklarının memnunluğu için her şeyi yaptığını söyleyen Kelleci, “Onlar benim göz bebeğim. Ağladıkları vakit çok mutsuz oluyorum. Gülmelerini tercih ettiğim için daima yanlarındayım” sözlerini kullandı. Öte yandan çocuklarının özel eğitim aldığını da belirten Kelleci, “Çok yeterli bakıyorlar ancak tekrar de anne yüreği dayanmıyor. Tek başlarına bıraktığım vakit huzursuz oluyorum. Başlarına bir şey gelecek korkusu yaşamaktansa yanlarında olmayı, işi, gücü bırakıp peşlerinden koşmayı tercih ediyorum” dedi.
“3’Ü DE ÖZEL ÇOCUK”
Hayatının çok ağır geçtiğini söyleyen Kelleci meskendeki temposunu şu sözlerle anlattı:
“Bir günüm çok tempolu geçiyor. Kendilerine ziyan vermemeleri için daima peşlerindeyim. Eğitimlerini aldırmaya çalışıyorum. Gelecekleri ne kadar güzel olursa bu benim için o kadar yeterli. Zira üçü de özel çocuk. Keyifli, pak, sağlıklı olmaları benim için her vakit daha düzgün ve hoş. Çok şükür dediğim vakitler oluyor. Devletin sağladığı imkanla sabah büyük oğlumu okula gönderiyorum. Okula gittikten sonra kızların bakımı ile ilgileniyorum. Bu ortada doğal konut işleri de var, onları da aksatmamaya çalışıyorum. Rehabilitasyon merkezine götürüyorum, yararını da çok gördüm. İkiz olan kızlarım hiç yürümüyordu, hareketleri çok kısıtlıydı. Okulun verdiği takviye ve benim yardımım ile çok yol kat ettik.”
“RABBİM TAŞIYABİLECEĞİM YÜKÜ BANA LAYIK GÖRDÜ”
Öte yandan her şeyin Allah’tan geldiğini söyleyen Kelleci metanetini şu sözlerle ifade etti:
“Bu herkese nasip olmuyor. Demek Rabb’im taşıyabileceğim yüke güvendi ki bana bunu layık gördü. Birinci başlarda kabullenmem güç oldu ancak sonradan çabuk atlattım. Evlatlarımı bırakıp bir yere gidemiyorum, kendimden vazgeçtim. Dışarı çıktığım vakit keyifli olmuyorum. ‘Acaba ne oldu, nasıl bir ziyan geldi?’ diye huzursuz oluyorum.”